Lissabon en caracóis

Ons is tans in die Kaap vir 'n paar dae, terwyl ons kuier in die land vir 'n paar weke. Ek sit en skryf hierdie in Simonstad terwyl ek kyk vir die see. Dit gaan netnou reën. Gisteraand het ons 'n geelstert gebraai wat ons in Kalkbaai gekoop het. Daar was ook 'n tuna, maar die vis was so reusagtig ons sou die hele buurt moes nooi vir ete. Toe koop ons maar die geelstert. Hy is eenvoudig gaar gemaak – baie knoffel, suurlemoen en tiemie. Nie te lank op die vuur nie.

(Ek kom nou al vir vyf jaar na hierdie seehuis van J se gesin, besef ek gisteraand toe ek aan die slaap raak. Die tuin ruik steeds na boegoe, en vir die eerste keer is ek hierdie tyd van die jaar in die rondte om die proteas te sien blom. Jare terug het ons eers het ons geslaap in aparte kamers, soos goeie Afrikaner Calviniskinders betaam, en toe later in dieselfde kamer, in twee verskillende beddens. Gisteraand het ons die twee beddens vir die eerste keer teen mekaar geskuif, en beurte gemaak om so halfpad in die gat tussen die matrasse te lê. Watter paaie het ons nie gereis om tot hier te kom nie.)

Hierdie keer het ek via Portugal gevlieg van Toronto af, waar ek 'n paper by 'n konferensie moes lewer. Ek was 'n week lank in Lissabon, en as ek nie besig was om te luister na Deleuzian readings of New Wave Romanian film nie, het ek foto's geneem van teëltjies, of gesoek na kos. Die teëltjies in Portugal is oorrompelend, 'n eindelose muurpapier wat oor die stad strek. (Die stad self voel soos 'n curious kombinasie van Vishoek, Mosambiek, en Spanje). Ek het meestal vis of seekos geëet, 'n paar keer 'n churrasquiero gevind wat peri-peri chicken braai oor die vuur. En pastries. Baie pastries.

In die lente is dit tyd vir caracóis, klein skulpies waarin nog kleiner slakkies skuil. Die restaurante maak reuse potte caracóis (uitgespreek karra-kosh) in 'n broth met baie olyfolie, knoffel en kruie, en bedien bordevol daarmee as 'n pre-dinner happie, saam met 'n glas wyn. Die toeriste is nie besonder gaande daaroor nie, maar die locals raak uiters opgewonde as die caracói arriveer. Jy gebruik 'n tandestokkie om die klein slakkie uit sy skulp te haal, en ek het baie gou geleer dat die eet van caracói maar dikwels 'n pretty shitty besigheid kan wees – die slakkies is heerlik, maar die spysverteringstelsel is nog solidly aanwesig, en hul is so klein dat dit amper onmoontlik is om dit mis te eet. So wees gereed vir slakkakkies. It's part of the deal.